UZAKLARA KAÇIŞ

Sessizlikteki huzuru yaşarken ruhumu dinliyorum hala. Daha da bir güçlü daha da bir sakinlikle. Kaçmalar, kaçışlar, uzaklar.... Hep istenilen ama gündelik hayattan sıyrılıp gidilemeyen hayal şehirler. Yüreğinizi orada bırakıp zoraki karanlık bir şehri yaşamanın ağırlığı... Gün geçtikçe ağırlaşan, bir kenara bırakıp kaçmak istediğiniz bir yük gibi. Şöyle bir köşeye bırakıp, kimseler görmeden uzaklaşmak istediğiniz bir yük. Bırakamadığınız insanları bir an unutup, işi gücü de, kaçmak uzaklara. Asıl istediğiniz budur ama nafile. Sizi anlayan şehre gittikçe uzaklaşmak ve anlaşılamamak uğruna iki yabancı gibi yaşadığınız, mecbur olduğunuz yer. Sorumluluklar, iş güç, eş dost... Bahaneler, avuntular... Sırtınızda taşıdığınız, avucunuza sakladığınız binbir bahane. Mutlu olduğun yere uçmak niçin bu kadar zordur. Bazen yeterince cesur değilsinizdir, bazen ekmek davasına beklersiniz buraları. Ya dostlar, sevdikleriniz. En zoru da onları bırakmaktır. Daha mutlu olacağınızı bilseler de anlamazlar ve hiç istemezler gitmenizi. Sizin için mi kendileri için mi..

Gündelik hayatın ağırlığı altında ezilen ve nerdeyse nereye gitti dediğim duygularım ve yazma dürtüm geri döndü. Ondandır bu kadar uzun uzun yazmam. Bu resimler hayal şehrime ait değil ama şu an ruhumu dinlendirdiğim, kendimle başbaşa kaldığım yerden görüntüleri paylaşmak istedim sizlerle. Bilmeyen yoktur Safranbolu'yu. Yıllar önce gelmiştim buraya bir yaz günüydü. Böyle bir mevsimde geleceğim aklıma gelmezdi sanırım. Üşüyorum ama mutluyum. Uzaklaşmalara ihtiyacım vardı çünkü. Hangi şehir olduğu bile önemli değildi. Sadece kendimle başbaşa kalmaktı ihtiyacım.

Tarihi bir handa kalıyorum şu an. Bu odada kimler kalmıştı kimbilir. Kim bilir ne acılar, ne hasretler gördü bu han. Kimbilir kaç gözyaşı düştü yerlere, kaç kahkaha çınladı semasında. Farklı bir dünyada yaşıyorum farklı bir boyuta taşındım sanki. Başka bir gün bu kadar etkiler miydi brni bilemiyorum. Odamda sırtüstü yattığımda tavana bakarken burada neler yaşanmıştır, kimler gelip geçmiştiri düşünmekten kendimi alamıyorum. Her gittiğim şehirde burada yaşayan insanlar ne hissediyordu mutlaka düşünürüm bir de. Acaba memnunlar mıdır hayatlarından ya da büyük şehir hayaliyle mi yaşıyorlardır acaba... Aşağıdaki fotoğraf da odamdan görünen han manzarası.

Yoksa elindeki güzelliklerin kıymetini bilip küçücük şehirlerde kocaman hayatlar kurmuşlar mıdır acaba. Yolunu kesip sormak için inanılmaz bir istek duyarken kendimi frenlemişimdir hep. Deli zannetmesinler diye mi, kimbilir. Zannetsinler, o kadar önemli mi, değil. Yine de binbir engelle örülmüş hayatımız. Düşüncelere engel yok ya o bana yeter.

Aşağıdaki resim de ne derseniz ay ve yıldız. O kadar güzel görünüyordu ki gece ayarında çekerken makineyi kıpırdattığım için ilginç bir görüntü çıktı. Bana da paylaşmak kaldı.